گذری تاریخی بر چگونه دست داشتن انسان در انقراض موجودات

دو میلیون سال بود که گونه های مختلف انسانی در افریقا و آسیا پرسه می‌زدند و تکامل می یافتند. 

آنها به مرور مهارتشان در شکار را افزایش دادند و حدود ۴۰۰ هزار سال پیش شروع به شکار حیوانات بزرگ کردند.

حیوانات بزرگ در افریقا آموختند که باید از انسان‌ها حذر کنند.
بنابراین وقتی انسان خردمند، این ابرشکارگر جدید، حدود ۲۰۰ هزار سال پیش در صحنه افریقا و آسیا ظاهر شد؛ حیوانات عظیم‌الجثه پیشاپیش می‌دانستند که باید از موجوداتی با این شکل و شمایل فاصله بگیرند. 

برعکس غول پیکران استرالیا مجال آموختن فرار را نیافتند.
جالب اینجاست که انسان خردمند در حدود ۴۵ هزار سال پیش ناگهان به استرالیا وارد شد.
انسان‌ها به طور مشخص خطرناک جلوه نمی‌کنند چون نه دندانهای بلند و تیزی دارند و نه بدنهای عضلانی و نرم.
پس وقتی که عظیم‌الجثه‌ترین کیسه دار زمین که در استرالیا زندگی می‌کرد، دپیرودوتون، اولین بار نگاهش به این آدم نماهای نحیف افتاد نظری به او انداخت و به برگ جویدنش ادامه داد. 

این جانوران باید ترس از انسان را در خود ایجاد می‌کردند اما قبل از اینکه این فرصت را بیایند زندگی خود را در حال اتمام و زوال دیدند.

در این مقاله نگاهی می‌اندازیم به تعدادی از جانورانی که با ورود انسان خردمند و اشرف مخلوقات به زیستگاهشان، نابود و منقرض شدند.

لیست انتظار انقراض عظیم‌الجثه‌های باقیمانده دربرگیرنده نهنگ‌ها، کوسه‌ها، دلفین‌ها، ماهی‌های تن و… است. زیستگاه آنها اقیانوس‌هاست. در صورت ادامه روند آلودگی‌های صنعتی و استفاده بیش از حد انسان خردمند امروزی از منابع اقیانوسی وضعیت کنونی این موجودات را در معرض انقراض و نابودی قرار داده‌است.

این‌ها تنها چند نمونه جزئی از آثار مخرب انسان بر روی زمین بود. بررسی شواهد نشان می‌دهد که سرآغاز نابودی و انقراض بسیاری از گونه‌های جانوری سیاره زمین خصوصا گونه‌های غول پیکر پس از انقلاب شناختی انسان یعنی ۷۰ هزار سال قبل و پراکنده شدنش در پهنه آسیا و آفریقا صورت گرفت.

بسیاری از دیرینه شناسان، انقلاب شناختی انسان را تاثیر گذارترین اتفاق تاریخ زمین می‌دانند. انقراض تمام گونه‌های انسانی قبل از خود، ۳۴ نوع از ۴۷ نوع پستاندار عظیم‌الجثه آمریکای شمالی، ۵۰ گونه از ۶۰ گونه در آمریکای جنوبی و انقراض نیمی از حیوانات آفریقا دستاورد شگرف انسان از زمان انقلاب شناختی تا انقلاب کشاورزی یعنی چیزی در حدود ۱۲ هزار سال پیش، می‌باشد؛ اما مایه تاسف اینکه ما هنوز هم ادامه راه اجداد خوراک جوی شکارگرمان را دنبال می‌کنیم!

گردآوری مطلب توسط: هانیه سعیدی

بیشتر بخوانید: فرگشت و زیست در انسان و تاثیر آن بر روی پوست