مین | یادگاری از جنگ که با گذشت بیش از سه دهه همچنان قربانی می‌گیرد!
باز هم مین‌گذاری در ایران قربانی گرفت. اخیرا ۴ نفر در منطقه مهران در اثر مین‌گذاری‌ها کشته و زخمی شدند. منطقه‌ای که هر چند با تابلوهای خطر مشخص شده اما ممکن است افرادی که منطقه را نمی‌شناسند را اسیر مین‌ها کند.
در طول هشت سال جنگ تحمیلی، دو کشور ایران و عراق مناطق وسیعی از مرزهایشان را به منظور جلوگیری متقابل از ورود نیروهای نظامی دو کشور، مین‌گذاری کردند. با وجود اینکه ۳۲ سال از پایان هشت سال دفاع مقدس می‌گذرد ولی مین‌های عمل نکرده از آن زمان تا به امروز زندگی شهروندان در غرب کشور را به طور مداوم تهدید می‌کنند. قربانیانی که هشتاد درصد آنها را غیر نظامیان را تشکیل می‌دهند.
شمار افرادی که پس از پایان جنگ تحمیلی، در طول این سال‌ها قربانی مین شده‌اند به ۱۰ هزار نفر می‌رسد. از این میان، تعداد زیادی حداقل یک عضو بدن خود را از دست داده‌اند که شمار زیادی از قربانیان مین، کولبران و کودکان هستند. نکته اینجاست که مصدومین مین‌ها از همان ابتدا از هیچ گونه حمایت مالی برای درمان برخوردار نیستند. از طرفی خدمات رایگان و ویژه هم برای قربانیان مین در نظر گرفته نشده است. این در حالی است که بیشتر قربیان مین در مناطق مرزی از خانواده‌های شریف و کم‌برخوردار روستایی و عشایر هستند. بر اساس قانون موجود، قربانی مین تنها زمانی که شهید یا جانباز شود، می‌تواند از دولت حمایت مالی دریافت کند. قابل تامیل اینکه با استناد به همین قانون، کودکان قربانی مین حتی اگر جانباز هم به حساب بیایند، تا سن ۱۸ سالگی مشمول دریافت مستمری نمی‌شود.
بر اساس آمارهای جهانی، ایران دومین کشور آلوده به مین در جهان پس از مصر است. بعد از ایران، آنگولا است که رتبه سوم آلوده‌ترین کشورهای دنیا به مین را در اختیار دارد. طبق برآوردهای صورت گرفته در آنگولا به ازای هر شهروند این کشور، ۲ مین در این کشورو جود دارد. در رتبه‌های بعدی هم کشورهای افغانستان، عراق، کامبوج و کویت قرار دارند. با یک حساب سرانگشتی می‌توان گفت منطقه خاورمیانه آلوده‌ترین محل در دنیا از نظر آلودگی به مین است.
بنابر اعلام سارمان ملل متحد، سالانه ۱۵ تا ۲۰ هزار نفر در جهان قربانی مین می‌شوند. گفته می‌شود ۱۶ میلیون مین پنهان در مناطق مرزی به ویژه در استان‌های غربی همچنان وجود دارند. بر اساس آمارها، ۲۸ هزار هکتار از زمین‌های کشور آلوده به مین است و آنچه کار مین‌زدایی را سخت می‌کند، کمبود تجهیزات، شکل زمین مناطق آلوده و عدم ورود نقشه‌های مناطق مین‌گذاری شده به کشور است. از سوی دیگر مین‌های پنهان با گذشت زمان در زمین، جا‌به‌جا می‌شوند که این امر می‌تواند به خاطر بارندگی، سیلاب، رانش زمین و یا رویش گیاهان باشد.
با همه این اتفاقات ایران هنوز به پیمان اوتاوا نپیوسته است. پیمان اوتاوا در سال ۱۹۷۷ و با هدف ممنوعیت به کارگیری، انباشت، تولید و انتقال مین‌های ضدنفر و نابودی آنها ایجاد شد. درصورت پیوستن ایران به این پیمان، جامعه بین‌الملل برای پاکسازی مین، آموزش شهروندان و حمایت از قربانیان مین؛ امکانات مالی و فنی در اختیار ایران قرار می‌دهد، اما همین تداوم برخورد قربانیان با مین، نشان می‌دهند که عزم راسخی برای پاکسازی مین‌ها وجود ندارد.
در حالی که جنگ سال‌هاست به پایان رسیده اما مین‌ها چون یادگارانی از آن روزها، همچنان در خاموشی مسئولان، جان مردمان ایران زمین را می‌گیرند.
بیشتر بخوانید: ۳۰۰ میلیون در ازای یک جای خواب در خوابگاه‌های خصوصی دخترانه
