روایتی تاریخی از یکی از خطوط مقدم این روزها؛ بیمارستان مسیح دانشوری

مسیح دانشوری سال ۱۲۷۸ خورشیدی در نیشابور به دنیا آمد.
پدرش طبیبی حاذق و مشهور به «حافظ‌‌‌ الصحه مجدالحکما» بود.
خانواده دانشوری هنگام کودکی مسیح، ابتدا به کاشمر و سپس مشهد مهاجرت می‌کنند.
مسیح سپس به تهران مهاجرت می‌کند تا تحصیلاتش را در مدرسه فرانسوی «سن‌لوئی» ادامه دهد.
سال ۱۳۰۲ برای ادامه تحصیل در رشته طب، به فرانسه می‌رود و نخستین متخصص بیماری‌های ریوی ایران می‌شود.
بنای اولیه بیمارستانی که امروزه به نام مسیح دانشوری است به سال ۱۲۸۰ باز می‌گردد؛ یعنی دو سال پس از تولد مسیح و ۵ سال پس از سلطنت مظفرالدین شاه قاجار.
ابتدا امین‌السلطان، صدر اعظم وقت ایران باغ شاه‌آباد را خرید.
سپس میرزا محمودخان حکیم‌الملک، وزیر دربار، ظرف یکسال بنای معروف به کاخ شاه‌آباد یا مظفری را ساخت.
هدف از تاسیس آن هم، مداوای بیماری ریوی مظفرالدین شاه قاجار بود.

بعد از مرگ مظفرالدین شاه، کاخ شاه‌آباد در اختیار حفظ‌ الصحه عمومی قرار گرفت و تبدیل به آسایشگاهی برای بیماران مسلول شد اما در پی وقابع سیاسی چون به توپ بستن مجلس، فتح تهران، جنگ جهانی اول و کودتای ۱۲۹۹، این مکان بلا استفاده ماند.
سال ۱۳۱۰ مسیح دانشوری یک مدرسه پرستاری را در محل فعلی بیمارستان بنا نهاد.
سپس در سال ۱۳۱۶ آسایشگاه شاه‌آباد را به منظور استراحت و درمان بیماران مبتلا به سل تاسیس کرد.
در دهه ۱۳۲۰ ساختمان‌هایی از سوی وزارت بهداری، بانک ملی، شرکت دارایی و نیز افراد خیر در محوطه ساخته‌شد.
از جمله ساختمانی قدیمی که به وسیله فخرالدوله دختر مظفرالدین شاه احداث شده و به نام خود اوست.
ساختمان بخش‌های بیماران مبتلا به سل هم ازسوی مهندسان آلمانی به شکل بال خمیده طراحی و ساخته شده‌بود.

در سال ۱۳۷۱، علی‌اکبر ولایتی به همراه چند تن از استادان پزشکی، مرکز تحقیقات سل و بیماری‌های ریوی را در این محل تاسیس کرد.
سرانجام در سال ۱۳۷۷ این مرکز جدید با بیمارستان مسیح دانشوری ادغام شد.
مرکز جدید هم «مرکز پژوهشی، آموزشی و درمانی سل و بیماری‌های ریوی دکتر مسیح دانشوری» نام گرفت.
کاخ مظفری یا همان هسته اولیه این مرکز درمانی، اکنون ساختمان اداری بیمارستان مسیح دانشوری است.
بیمارستانی یک اکنون به یکی از سنگرهای اصلی در خطوط مقدم مبارزه با بیماری کرونا در کشور تبدیل شده‌است.